Wat een kunstenaar maakt, is goed. Of op zijn minst heilig; aankomen mag niet. Doe je dat wel, dan is aandacht verzekerd.
Master
Even kort waar Liam, de cholerische broer van Noel, mee zit: er komt een nieuwe versie uit van een oud album van Oasis. Maar de nieuwe versie is geremasterd. De techniek – voor fijnproevers beschreven op de site van HowStuffWorks – wordt vaak gebruikt om oude, analoge, opnamen opnieuw vast te leggen. Maar remastering is in een kwade reuk komen te staan toen er elementen werden toegevoegd of weggelaten die niet in het oorspronkelijke materiaal zaten. Denk aan het inkleuren van de zwart-witfilm Casablanca. Eind jaren ’80 protesteerde filmer Woody Allen al tegen deze ‘zonde’. En zelfs in de VS vond men de betutteling van filmmaker Steven Spielberg wat ver gaan toen die in de nieuwe versie van E.T. pistolen van beveiligingsmensen digitaal wegpoetste en het woord ‘hippie’ beter op zijn plaats vond in een kinderfilm dan ‘terrorist’. De ophef die erover ontstond leek echter in beide gevallen niet gepland.
Kliekjes
Maar in de honderden nieuwsberichten over de boze Liam, geen enkele verklaring waaróm de remaster dan minder zou zijn. Wél volgt bijna elke 2e alinea met een uiteenzetting dat het X-jaar geleden is dat dit onvergetelijke album is verschenen. En – een oude pr-truc – dat er ‘nooit eerder verschenen materiaal’ op te vinden zal zijn. Oftewel: de mislukte kliekjes van eerdere opnames die dwangmatige collectioneurs niet kunnen laten liggen en dus een reden zijn om toch weer de beurs te trekken. Maar daar rept Liam dan weer niet over.
Analoge remaster
Tot slot: in eigen land haalde Podium, de uitgever van thrillerschrijver Arjen Lubach, het nieuws met een analoge variant op de remaster: de auteur besloot een ‘alternatief einde’ te bedenken op een boek. Omdat hij hierover ‘veel vragen’ had gekregen van fans, zo verklaarde hij tegenover persbureau ANP. Dat is nog een beetje mistige reden. Maar daarna komt de aap uit de mouw: het leek de schrijver een ‘leuk idee’ om dat einde te publiceren ter gelegenheid van de lancering van de goedkope editie van zijn boek. Dat is tenminste –iets – heldere taal voor: ik heb iets te koop/geld nodig, maar dat is niks nieuws voor de media, daarom doe ik iets geks: ik, Kunstenaar, vind mijn boek zo níet heilig, ik maak er gewoon nóg een versie van! En daar smullen media van.
Ook geboeid door alternatieve eindes? Bekijk dan ook eens de film Przypadek van Krzysztof Kieslowski. Hoewel die niks met pr heeft te maken. Wel met censuur. Maar dat is weer een ander verhaal.